Δεν ξέρω εσείς τι βλέπετε σ’ αυτές τις φωτογραφίες. Εγώ πάντως βλέπω το φιλαράκι μου, την αδερφούλα μου, την παρεούλα μου. Αυτή η γλυκιά φυσιογνωμία που βλέπετε είναι η Μπέμπα. Η Μπέμπα είναι τσιουάουα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι 9 μηνών. Την περνάω 7 μήνες και γι’ αυτό είμαι προστατευτική σα μαμά ως μεγαλύτερη αλλά και παιχνιδιάρα ταυτόχρονα ως μικρό σκυλάκι που είμαι κι εγώ κι ας μη μου φαίνεται μπροστά της. Η επιτυχία σε όλη τη κατάσταση είναι πως έχουμε τα ίδια σχεδόν χρώματα με αποτέλεσμα να φαίνεται σα να είναι το παιδάκι μου.
Στην πραγματικότητα η Μπέμπα είναι “θεία” μου γιατί είναι “κόρη” της μαμάς της “μαμάς μου”. Σας μπέρδεψα, έ; Τέλος πάντων , ας αφήσουμε τις συγγένειες γιατί είναι όντως μπέρδεμα. Για μένα είναι η φίλη μου, άλλες φορές το παιχνίδι μου, άλλες το παιδάκι μου κι άλλες η αδερφούλα μου. Απλά, δεν ήμαστε όλες τις ώρες μαζί γιατί λείπει συνεχώς επειδή ακολουθεί την “μαμά” της σχεδόν παντού.
Η ζωή μου μαζί της είναι υπέροχη. Όταν βρίσκουμε την ευκαιρία ( γιατί είναι λίγο δύσκολη στο φαγητό η Μπέμπα) τρώμε μαζί. Δεν κλέβουμε την μπουκιά της άλλης αντιθέτως βοηθάμε η μία την άλλη όπως π.χ. περιμένει εμένα να φάω πρώτα λίγες κροκέτες, εγώ μασάω κι αφήνω επίτηδες να πέσουν τρίμματα κάτω και η Μπέμπα τρώει τα τρίμματα γιατί της είναι πιο εύκολο να τα φάει. Άλλες φορές τρώει μαζί μου μέσα από το πιάτο κι άλλες με κοιτάει με θαυμασμό από τον καναπέ γιατί απλά δεν έχει όρεξη.
Την υπόλοιπη ώρα, παίζουμε ασταμάτητα μαζί με τον φόβο βέβαια μην την χτυπήσω κατά λάθος γιατί είμαι λίγο άγαρμπη και τρελιάρα λόγω του ότι είμαι άκρως παιχνιδιάρα. Παρ΄ όλα αυτά όμως, είμαι τρυφερή μαζί της, την προστατεύω και θέλω να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου μαζί της. Γι’ αυτό και όταν παίζουμε π.χ. με το σκοινί, της το δίνω να πιάσει την μια άκρη και πιάνω την άλλη άκρη εγώ και αρχίζουμε να τραβάμε η μία την άλλη.
Το μόνο που δεν έχουμε κάνει ακόμα μαζί, είναι να κοιμηθούμε αγκαλιά. Αλλά πιστεύω να γίνει κι αυτό σύντομα. Ίσως χρειάζεται πρώτα να μεγαλώσουμε κι οι δύο για να ωριμάσουμε λίγο, έτσι ώστε να μην έχουμε στο μυαλό μας όλη την ώρα το παιχνίδι μόνο (ιδίως εγώ). Μέχρι τότε όμως…
Μπέμπα μου, σου αφιερώνω αυτό το κείμενο για να σου δείξω πόσο σ’ αγαπάω και… έλα λοιπόν να παίξουμε! Βαρέθηκα να κάθομαι…
20
20
